Ons verhaal

Je hoort veel ouders om je heen vertellen: “mijn kind eet bijna alles”, “eet jouw kind geen groenten?” of “iedere avond is zijn bordje netjes leeg”. Deze opmerkingen zijn voor veel ouders vervelend, want er zijn een hoop kinderen die echt niet alles eten, weinig lusten of wat ze noemen ‘moeilijke eters’ zijn.

Als gewichtsconsulente en kindervoedingsadviseur krijg ik vaak de opmerking dat mijn kinderen vast alles eten en heel makkelijk zijn op het gebied van voeding. Helaas… het tegendeel. Ik kan nog zoveel over gezonde voeding weten, alle feitjes over het belang van groente en fruit vertellen aan mijn meiden, ze zijn geen makkelijke eters.

Frustreert dit mij? Soms wel. Zorgt dit ervoor dat ik me als ouder soms voel falen? Absoluut! Tót het moment dat ik verder kijk dan de feiten. Op de momenten dat ik me slecht voel over de eetgewoonten van mijn kinderen, moet ik mezelf eraan herinneren dat ieder kind verschillend is en dat ieder kind zijn of haar eigen redenen kan hebben om bepaalde dingen niet te eten. Waarom? Daar wil ik je nu iets over vertellen.

Onze oudste begon al met 8 weken oud problemen te krijgen met haar ontlasting. Als baby die borstvoeding kreeg, was het op zich niet vreemd dat ze minder vaak ontlasting had, maar geregeld had ze 2 weken achter elkaar geen ontlasting en ze had echt pijn in haar buik. Gezien het feit dat ik een prikkelbare darm heb, trokken we vrij snel aan de bel. Dit was echter pas het begin.

Vanaf het moment dat ze vaste voeding mocht eten, had ze zo haar voorkeur. Veel dingen weigerde ze te eten, of ze kreeg er kokhalsneigingen van. Nu is dit ook enigszins normaal, veel baby’s doen dit bij het leren eten van vast voedsel. Helaas bleef ze dit doen. Wel wisten we toen al dat ze een hoogsensitieve baby was. Die kunnen nu eenmaal gevoeliger zijn voor smaak, geur en structuur.

Naarmate ze ouder werd, at ze nog steeds niet veel. Fruit wilde ze helemaal niet eten, qua groente was ze heel selectief. We hebben haar nooit gedwongen om meer te eten, omdat dit averechts werkt en ik erin geloof dat een kind weet wanneer het genoeg gegeten heeft. In eerste instantie hebben we het zo gelaten, tot haar zusje geboren werd…

Onze jongste is gék op fruit en groente. Vlees daarentegen weigert ze pertinent te eten. Gelukkig krijgt ze via zuivelproducten voldoende voedingsstoffen binnen om dit aan te vullen. Maar wat ons opviel is het verschil in eetlust en het gemak waarmee zij dus wel groente en fruit eet, maar haar grote zus niet. Al mijn kennis had ik toegepast, maar we kwamen er niet uit en waren bang dat de oudste tekorten zou krijgen in haar vitamines en mineralen.

Uiteindelijk kwam de conclusie dat de oudste zintuiglijke voedselaversie heeft. Dit is lastig, maar het verklaart haar eetpatroon. Met kleine aanpassingen, leuke oefeningen en vooral niet dwingen, eet ze meer dan ooit. Soms moet je buiten de boekjes om gaan, en echt naar het kind en de oorzaak kijken.

Zo krijgt ze zakjes knijpfruit zonder suiker, werken we met proefkaarten, krijgt ze multivitaminen en ja, ik kook soms ook iets voor haar apart. Spinazie is ze gek op, maar dan wel de á la crème variant. Ik kies dan liever voor het feit dat ze wat groenten binnenkrijgt dan vast te houden aan het feit dat dit de ongezondere variant is. En normaal zijn supplementen echt niet nodig, maar onze oudste krijgt ze op advies van de arts i.v.m. haar eventuele tekorten en de jongste krijgt ze vanwege een lange ziekteperiode waardoor haar weerstand gekelderd is.

Naar school krijgen ze beiden gewoon brood mee, de één met vleeswaren, de ander met pure pindakaas. Als tussendoortje krijgt de jongste standaard fruit of groente mee want die lust geen koek, de oudste krijgt een liga mee of (sinds kort) bananenbrood. Waarom kies ik toch voor die ongezonde liga? Omdat ieder kind genoeg energie moet krijgen om de hele dag alert en actief te zijn, ook op school. Binnen haar mogelijkheden kiezen wij haar opties.

Tot slot:
Zo zie je maar dat ieder kind verschillend is. Ook op het gebied van eten en voeding. Soms moet je ook verder kijken dan dat wat je kind laat zien. Wil je kind niet eten? Kijk dan naar de oorzaak en ga je kind niet gelijk dwingen om zijn bord leeg te eten. Onze kinderen eten geregeld hun bordje niet leeg en toch zijn het gewoon gezonde meiden!
Dit was ons verhaal en vooral ook de reden van mijn fascinatie voor kinderen en voeding. De ervaringen die ik heb opgedaan, hebben ook andere ouders en kinderen al op weg geholpen. Schroom dus niet om hulp te vragen. Soms is de oplossing simpel, maar zie je door alles wat je al geprobeerd hebt de oplossing niet meer.