Als ouder wil je je kind zo veel en zo goed mogelijk beschermen. Je wilt dat je kind zich veilig voelt bij jou en zich geen zorgen maakt over zaken die hem of haar eigenlijk helemaal niet aan gaan. Ook wil je je kind beschermen tegen alles van buitenaf. Of het nu gaat om invloeden, woorden of mensen, je eerste instinct is: bescherm! Je wordt een echte papa-/mamabeer als het om je kind gaat.  

Helaas is het niet altijd mogelijk om je kind voortdurend te beschermen. Ook is het niet nodig om je kind altijd buiten bepaalde zaken te houden. Door je kind bloot te stellen aan invloeden van buitenaf, leert je kind zich staande te houden en voor zichzelf op te komen. Hiermee groeit uiteindelijk ook het zelfvertrouwen van je kind.  

Wanneer jij je goed voelt en blij bent, deel je dit al snel met je kind. Je wilt hem deel uit laten maken van jouw goede gevoel. Samen blij zijn over iets is natuurlijk ook veel leuker dan alleen. En vaak gaat dit ook automatisch. Jij hebt een glimlach om je mond en je kind vraagt dan waarom je moet lachen. Je deelt dit met liefde en je zult zien dat je kind vrolijk wordt van het feit dat jij je gelukkig voelt.  

Jij bent voor je kind een spiegel. En je houdt de gehele dag die spiegel voor ze. Denk maar eens aan het feit dat wanneer jij per ongeluk een scheldwoord eruit floept, je kind het vervolgens tien keer hardop na zegt. Of wanneer jij een bepaalde handeling elke dag uitvoert, je kind dit automatisch overneemt. Hij ziet het jou namelijk doen, dus hij doet het ook. Je kind is nu eenmaal zeer beïnvloedbaar, maar dat is ook de manier waarop ze bepaalde vaardigheden leren.  

Je kunt je niet 365 dagen in het jaar goed en vrolijk voelen. Door gebeurtenissen, ervaringen of bepaalde momenten voel jij je ook weleens ongelukkig, verdrietig, boos of bang. Dit zijn gevoelens waar ouders hun kind automatisch voor willen beschermen. Je wil immers niet dat je kind zich net zo ongelukkig voelt als jij je op dat moment voelt. Jij ervaart het als een negatief of naar gevoel en dat wil je je kind besparen.  

Bedenk dat deze gevoelens er echter gewoon bij horen! Ieder leven gaat met ups en downs. Dit is de normale gang van zaken. Het maakt jou ook wie je bent. Nare gebeurtenissen hebben je gevormd tot de persoon die je nu bent en tot de ouder die je nu bent. Door je kind voor deze negatieve gevoelens af te sluiten, leert hij ze niet op te vangen. Op die manier weet hij niet hoe hij ze moet benoemen, voelen en moet dragen en verwerken.  

Hierin kun jij een groot voorbeeld zijn naar je kind toe. Geef ze de eerlijke spiegel om in te kijken. Kinderen voelen ook heel goed aan wanneer jij als ouder niet goed in je vel zit. Jouw verdriet en pijn voelen ze beter aan dan je denkt. Wanneer je dit niet uitspreekt, kan je kind het gevoel hebben dat er iets niet klopt of dat zij worden buitengesloten. Wanneer jij huilt en je zegt dat alles ‘OK’ is, klopt het plaatje niet voor je kind. Maar hoe pak je dit nu aan? 

Natuurlijk hoeft je kind niet alle ins en outs te horen. Sommige onderwerpen zijn gewoon nog niet voor kinderen geschikt en sommige zaken zijn, zoals we ze noemen, echt volwassen-zaken. Daar hoeft een kind geen informatie over te horen. En daar gaat het hier ook helemaal niet om. Het gaat er om dat jij je gevoelens uitspreekt naar je kind. Voorbeelden zijn: “Ja, mama/papa is verdrietig”, “Papa/mama heeft pijn”, “Ik ben wel een beetje bang ja” of “Ik ben nu boos”.  

Soms is het benoemen van de emotie genoeg voor je kind. Het plaatje in zijn hoofd klopt dan namelijk. Hij ziet een boos gezicht en jij spreekt uit dat je boos bent. Voor je kind is het dan 1+1=2. Let er vooral wel op dat je eerlijk blijft naar je kind. En vraagt je kind naar de reden van jouw emotie, weeg dan af of het geschikt is voor je kind om te horen. Wel is het belangrijk om duidelijk te maken dat het jóuw verdriet of pijn is en dat je kind dat niet hoeft te dragen.  

Door jouw emoties te benoemen naar je kind, help je hem met het herkennen van alle verschillende emoties en gevoelens. Het geeft ook direct een verklaring voor de veranderingen in jouw gedrag. Want zeg nu eens eerlijk: wanneer je verdriet voelt, reageer je anders op je kind dan wanneer je blij bent, toch? Daarbij laat je zien dat alle gevoelens er mogen zijn. Je mág boos, bang, bedroefd en blij zijn. Maar je kind zal ook zien dat het weer voorbij gaat. Jij helpt je kind bij het avontuur van emoties, maar geeft ze tegelijkertijd een veilige basis om deze emoties te verkennen.

Tot slot: 
Door je eigen emoties en gevoel te benoemen naar je kind, zorg je voor een eerlijke spiegel, begrip en herkenning. Je kind leert de emoties kennen, begrijpen en te benoemen. Je zult merken dat je kind jouw beter begrijpt, zijn gedrag misschien zelfs (tijdelijk) aanpast aan jouw emotie door bijvoorbeeld extra voor je te willen zorgen en wanneer je kind de emoties herkent, zal hij ze ook makkelijker uitspreken wanneer hij ze zelf voelt. Dit zorgt ervoor dat gevoelens gewoon bespreekbaar zijn in jouw gezin en jij je kind extra kan ondersteunen.